با این حال، حال که مدت زمان زیادی از امضای توافق ژنو گذشته و گرد و غبار حاشیه سازی های له و علیه آن از حالت احساسی نخست فرونشسته، بد نیست دولت نیز عملکرد خود در این توافق را صد در صد موفقیت آمیز نداند و منتقدان را با چوب کم سوادی نراند. برگزاری نشست « دلواپسیم » که تنها اعلام یک دلواپسی از روند فعلی توافق هسته ای است، نمونه ای از این دلسوزی هاست. چند نکته پیرامون این روزهای ما و دلواپسی هایمان به نظر می رسد که در ادامه ذکر می شود:

1. نفس این امر که عده ای که وابسته به هیچ جناحی نیستند، و بدون هیچ گونه چشم داشتی به آرامی هر چه تمام تر، تنها و تنها « دلواپسی » خود را از روند فعلی توافق ژنو اعلام می کنند، نه تنها نمی بایست مورد انتقاد قرار بگیرد، بلکه باید دولت خود را موظف بداند که در جهت رفع دلواپسی این عده – که قلیل هم نیستند – اقدام کند.

2. روزی دولتمردان ما از این سخن گفتند که باید شرایط اوباما را درک کرد و ...، با این حال به نظر می رسد این انتظار از دولتمردان و مردان هسته ای کشورمان نابجا نباشد که از آنان بخواهیم « دلواپسی» بخش مهمی از نیروهای طرفدار و پایبند نظام را نیز درک کند و کوششی در جهت رفع این نگرانی کند.

3. ما نیز معتقدیم قرار نیست در توافق نامه همه چیز به سود ما نوشته شود، اما به نظر می رسد شنیدن صدای منتقدان – که بسیاری از آنان، فقط و فقط از سر دلسوزی سخن می گویند- نه تنها کار نابجایی نیست، بلکه وظیفه مسئولین نیز هست.

4.  از سوی دیگر نباید انکار کرد که آن چه که برخی از منتقدین می گویند که نشان از خیانت و یا شکست 100 درصدی مذاکرات و توافق نامه است، نیز صحیح نیست و آن چه در توافق آمده چیزی جز این حرف است. اینگونه تخطئه مذاکره کنندگان و تخریب آنان نیز به هیچ وجه کار درستی نیست.

5. نباید اشتباه کرد؛ برخی هنگامی که از توافق ژنو قصد انتقاد دارند، مذاکره کنندگان کشورمان را با القابی نادرست و قطعا ناصحیح توصیف می کنند که عملی ناشایست بوده و باعث دلسردی و ضعف مذاکره کنندگان ما می شود. منتقدین نباید فراموش کنند که رهبر انقلاب درباره تیم مذاکره کننده فعلی – و نه قبلی – فرمودند که « اینها بچه های خودمان هستند، بچه های انقلابند». از این رو منتقدین باید مراقب باشند که به روند و یا توافق نامه انتقاد کنند و نه شخصیت مذاکره کنندگان کشورمان.

6. دولتمردان و مذاکره کنندگان کشورمان نباید منتقدین را روبروی خود ببینند؛ بلکه آنان را باید کنار خود و در تیم خود ببینند که گاه برای رسیدن به نتیجه اعتراضی دارند؛ بی شک هدف هر دو گروه یکی است ولی نباید مذاکره کنندگان گمان کنند که هر کسی نظری جز تأیید آنان دارد، غرض ورز و افراطی و تندرو و یا بی سواد است و نباید به او توجه کرد.

7. باید متذکر شد که بسیاری از کسانی که امروز از دلواپسی خود سخن می گویند – مقصود شرکت کنندگان در همایش « دلواپسیم » نیست – افراد بی سواد محسوب نمی شوند. نمی توان کسانی چون دکتر عباسی، دکتر صالحی، زاکانی، کوثری، مهدی محمدی و ... را بی سواد این عرصه دانست. البته بی شک مقصود رئیس محترم جمهور نیز سواد هسته ای نبود که در این صورت تقریبا تمام مذاکره کنندگان ما نیز بی سواد محسوب می شدند!!

8. سخنی دلسوزانه با منتقدان؛ نباید به گونه ای رفتار کرد که دولت و تیم هسته ای، شما را در مقابل خود فرض کند؛ بی شک برخی رفتارهای – احتمالا ناآگاهانه – سودی جز فاصله انداختن میان مسئولین و مردم ندارد و دلسرد کردن مذاکره کنندگان کشورمان صحیح نیست. نباید تنها نقاط منفی را دید و آن را بزرگنمایی کرد؛ بلکه باید نگاهی جامع داشت که اینگونه سیاهنمایی از آن خارج نمی شود. وقتی که شرایط را صد در صد تیره نشان دهید، دیگر حرف هایتان نیز خریدار ندارد. باید هم نقاط مثبت را دید و هم نقاط ضعف را. باید انصاف داشت.

9. وزیر امور خارجه کشورمان در یک مصاحبه نوروزی بیان کرده بود که من نیز منتقد توافق نامه ژنو هستم، از این رو شایسته بود ظریف نیز با حضور در جمع افراد حاضر در همایش مذکور ضمن بیان انتقاد خود به توافق نامه ژنو پشتوانه ای را نیز در مذاکرات برای خود داشته باشد به این معنا که بیان کند منتقدان به روند مذاکرات در داخل کشور زیاد هستند به گونه ای که وزیر خارجه نیز چاره ای جز حضور در این همایش را نداشت.

9. و کلام آخر این که  دیدبان معتقد است« ما هم دلواپسیم ». البته دلواپسی ما تنها به دورانی محدود نمی شود که تیم فعلی هسته ای بر سر کار است. ما در روزهایی هم که دکتر جلیلی مسئولیت تیم هسته ای را بر عهده داشت و مذاکرات ما و 1+5 در اغلب اوقات به نتیجه نمی رسید نیز به همین مقدار دلواپس بودیم. ما همیشه دلواپس منافع ملت ایران هستیم. چه آنجا که به توافق می رسیم و چه آنجا که در رسیدن به توافق موفق نیستیم.